เสียงน้ำและความเงียบงัน ๑

คำนำ

ในร้านกาแฟเล็กๆ ริมฝั่งโขง

เมื่อสายลมฤดูหนาวมาเยือน ทุกๆ เช้า ฉันชอบขี่รถจักรยานมายังร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เป็นร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง ร้านกาแฟถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีบรรยากาศอันน่ารื่นรมย์ด้วยสายลมโชยพลิ้ว มีเสียงเพลงไพเราะ มีหนังสือให้หยิบออกมานั่งอ่านบนโต๊ะไม้ใต้เงาเสี้ยวซึ่งกำลังผลิดอกสีชมพูม่วงอ่อนหวาน

หนุ่มผู้ดูแลร้านออกตัวว่า เขาไม่ใช่เจ้าของร้าน เขาเป็นแค่เพียงคนชงกาแฟเท่านั้น แม้เขาจะดูเงียบๆ พูดน้อย แต่เขากลับมีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับผู้คนของที่นี่

ท่วงท่าการกลั่นชงกาแฟของเขาดูกลมกลืนและเป็นหนึ่งเดียวกับร้าน เคลื่อนไหวในท่วงทำนองอันผ่อนคลาย ราวกับเขาเป็นส่วนหนึ่งของร้านกาแฟ หากไม่มีเขาอาจจะไม่มีร้านกาแฟ และหากไม่มีร้านกาแฟ ก็คงไม่มีเขาท่าทางของเขาทำให้ฉันนึกไปถึงร้านกาแฟเล็กๆ อีกแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ฉันพบเจอร้านกาแฟแห่งนี้เมื่อหลายปีก่อน ฉันเรียกมันว่า “ร้านกาแฟแห่งความฝัน” มันเป็นเหมือนกับความฝันที่ถูกก่อร่างขึ้นร่วมกัน แม้เพียงเวลาไม่นานนัก ร้านนั้นจะปิดตัวลง แต่ฉันเชื่ออยู่เสมอว่า ความฝันนั้นไม่เคยมอดดับ

ฉันเชื่อว่า ร้านกาแฟเล็กๆ เหล่านี้ก่อเกิดขึ้นมาจากความฝัน หนุ่มสาวหลายคนใฝ่ฝันอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง แต่จะมีใครสักกี่คนที่เดินทางมาถึงปลายทางแห่งความฝัน

ทุกๆ เช้า ฉันจึงมาเยือนร้านกาแฟแห่งนี้ ด้วยหลงรักในความสงบเงียบเรียบง่ายของร้าน หลงรักในเสียงเพลง รสอันหอมกรุ่นของชา กาแฟ และบรรยากาศริมฝั่งโขง เปล่าเลย ฉันมิได้ใฝ่ฝันอยากมีร้านกาแฟกับเขาดอก ฉันแค่ฝันอยากเขียนหนังสือดีๆ ให้ได้สักเล่มหนึ่งเท่านั้น

ฉันอยากให้หนังสือเล่มนั้นเรียบง่าย ส่งมอบความดีงามแก่คนอ่าน เช่นเดียวกับการมาเยือนของยามเช้า ดวงอาทิตย์สาดแสงแดดอันอบอุ่นแก่มวลชีวิต สายลมโชยชื่นเฝ้าคอยปลอบประโลม สายน้ำฉ่ำเย็นหลากไหลไปหล่อเลี้ยงผู้คน ต้นไม้แผ่ใบเอื้อร่มเงา หรือดั่งเช่นดอกหญ้าปรายยิ้มแด่คนพเนจร

อาจเช่นเดียวกับการผลิบานและร่วงโรยของดอกไม้ใบหญ้า ผลิบานแล้วร่วงโรย เพื่อผลิบานอีกครั้ง.