ศิลปินอ้วน
ฉันรู้จักศิลปินคนหนึ่ง ฉันขอเรียกเขาว่าศิลปินอ้วน คงไม่ผิดนักที่ฉันจะเรียกเขาเช่นนี้ เพราะร่างอันใหญ่โตด้วยไขมันของเขานั่งเอง และที่สำคัญ เขามีอารมณ์ดีอยู่เสมอ
ศิลปินอ้วนชอบมานั่งวาดรูปอยู่หน้าร้านกาแฟเกือบทุกวัน บางวันเขาจะมาตอนเช้า บางวันเขาจะมาตอนบ่าย บางวันเขามานั่งอ่านหนังสือ และหลับคาหนังสือ บางวันเขามานั่งดื่มกาแฟ และหลับคาถ้วยกาแฟ บางวันเขามานั่งเฉยๆ ไม่มีอารมณ์วาดรูป และหลายครั้งเขาจริงจังกับการวาดรูปมาก เขาชอบใช้พู่กันละเลงสีอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์อันบรรเจิด จากผ้าใบสีขาว แต่งแต้มด้วยสีสันกลับกลายเป็นรูปร่างสวยงาม
ภาพบางภาพของเขาดูไม่รู้เรื่อง แต่บางภาพของเขาง่ายและสื่ออารมณ์ได้ชัดเจน อีกบางภาพของเขา เต็มไปด้วยทีแปรงหมุนวนไปวนมาด้วยสีอันหลากหลาย ราวกับว่าเขายังหาทางออกให้กับความคิดตัวเองไม่ได้ ขณะที่บางภาพมีความสดใสของเด็กๆ
เขาสอนให้ฉันหัดวาดรูป เริ่มจากภาพนิ่ง ถ้วยกาแฟ แจกัน และสิ่งของต่างๆ ที่อยู่ในร้าน แต่ฉันมักจะวาดอะไรผิดเพี้ยนไปจากแบบเสมอ เส้นสายแข็งกระด้างไม่น่าดู ฉันหัดเขียนภาพแล้วภาพเล่า แล้วเอามาให้เขาวิจารณ์ เขาจะตำหนิ เอ่ยชมและให้กำลังใจอยู่เสมอ
ฉันว่าเขาเป็นคนที่น่าอิจฉา ฉันรู้สึกอิจฉาเขา เพราะเขาเป็นศิลปินอ้วน อารมณ์ดี และหลับง่าย.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น