วุฐิศานติ์ จันทร์วิบูล
ดอกไม้เล็กๆ บนถนนสายนั้น
ถนนที่มืดมิดค่อยๆ สว่างเรืองขึ้นด้วยแสงแห่งยามเช้า พระเดินแถวเนิบช้า รับบาตรตามบ้านเรือนอันเงียบสงบ ชายผ้าเหลืองพลิ้วไหวล้อลมหนาวแผ่วจางก่อนลับหายไปยังถนนสายหลัก ที่ซึ่งมวลดอกไม้แย้มบานขึ้นมาได้ชั่วเพียงข้ามคืน...
วันวาน... ฉันเห็นมนุษย์นำพวกเธอมาประดับประดาอยู่ตามเกาะกลางถนน จัดตกแต่งเป็นสวนดอกไม้งามท่ามกลางความร้อนและฝุ่นควัน แต่พวกเธอก็ไม่เคยปริปากบ่น อาจเป็นเพราะพวกเธอเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกลหรืออาจกำลังพักผ่อน กลีบใบของพวกเธอม้วนงอ ดวงดอกของพวกเธอสลดแดด เหี่ยวเฉา กระทั่งเย็นย่ำ มนุษย์จึงพากันจากไป ปล่อยทิ้งพวกเธอไว้ท่ามกลางความโดดเดี่ยว แม้พวกเธอจะมีอยู่อย่างมากมายเกินไปก็ตาม หากฉันรู้สึกว่าพวกเธอกำลังโดดเดี่ยวอย่างที่สุดในชีวิต
หลังผ่านค่ำคืนอันยาวนานและสายน้ำชุ่มฉ่ำที่มนุษย์นำมาราดรด พวกเธอค่อยๆ ตื่นฟื้น แย้มบานสดใส พูดคุยหยอกล้อเฝ้าชื่นชมกันและกัน อวดโฉมว่าตนเด่นเป็นสง่าที่สุดในงานเฉลิมฉลองที่กำลังจะเริ่มขึ้น ฉันมองเห็นเธอเด่นชัดก็ในยามนี้ พวกเธอเฉิดฉายอยู่ในชุดหลากสีสันละลานตา มีทั้งเยอร์บีร่า อลิสซั่ม เดซี่ ผกากรอง ดาวเรือง ตาเสือ ผีเสื้อ สร้อยไก่ พวกเธอล้วนสดสวยและง่ามสง่าเหลือเกิน
แดดสาย... มนุษย์มากมายเริ่มทบทยอยกันมาบนท้องถนน เสียงดนตรีมโหรีดังกระหึ่ม เป็นสัญญาณการเริ่มต้นของงานเฉลิมฉลองประจำปี เสียงชื่นชมความงามของพวกเธอดังอยู่มิได้ขาด มนุษย์ต่างพากันถ่ายรูปคู่กับพวกเธอ เพื่อเป็นสักขีพยานในความงดงาม และเพื่อเก็บไว้ในความทรงจำ
หลายวันต่อมา ถนนกลับคืนสู่ความเงียบสงบดังเดิม การสัญจรกลับคืนสู่ภาวะปกติ ขณะดวงดอกของฉันตูมเต่งและพร้อมจะเบ่งบานอยู่ในกระถางริมทาง ครั้นเหลือบมองไปยังมวลดอกไม้บนถนนสายหลัก พวกเธอกำลังเหี่ยวเฉาโรยรา ดูพวกเธอโดดเดี่ยวยิ่งกว่าวันแรกที่มาถึง เพราะหลังจากงานเฉลิมฉลองเสร็จสิ้น แทบไม่มีใครมาคอยใส่ใจดูแลพวกเธออีกเลย มนุษย์ลืมแม้กระทั่งการรดน้ำให้กับพวกเธอ ต่างจากหญิงสาวผมยาวที่มารดน้ำให้ฉันทุกๆ เช้า เธอเฝ้าดูแลฉันเป็นอย่างดีเสมอมา
มันทำให้ฉันนึกถึงถ้อยคำของแม่ แม่ชอบเล่าถึงงานเฉลิมฉลอง เล่าถึงดอกไม้มากมายถูกนำมาตกแต่งประดับประดาอยู่ตามถนนหนทาง แต่สุดท้ายก็ถูกทิ้งให้เหี่ยวแห้งเฉาตายไปโดยไม่ได้รับการเหลียวแล นั่นอาจเป็นเพราะพวกเธอมิได้มีความสัมพันธ์ใดใดกับสถานที่แห่งนี้ ไม่มีความผูกพันใดใดแม้แต่กับพวกมนุษย์ที่นำเธอมา
ต่างจากดอกใบของฉันที่มีค่าควรแก่การชื่นชม การมีอยู่ของฉันจึงมีความหมายสำหรับหญิงสาวผมยาว เช่นเดียวกับที่เธอมีความหมายสำหรับฉัน นั่นเป็นเพราะความผูกพันที่เกิดขึ้นระหว่างเรา เธอจึงเป็นหญิงสาวผมยาวเพียงคนเดียวในโลกของฉัน*
เย็นย่ำลงแล้ว พวกมนุษย์กำลังนำพาพวกเธอจากไป มวลดอกไม้ที่เคยงดงาม และในวันพรุ่งนี้เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันรู้ดีว่าพวกเธอคงพากันจากไปหมดแล้ว กลับไปสู่ความโดดเดี่ยวอันมืดมิดหนาวเย็น ขณะที่ดวงดอกของฉันคงจะแย้มบานในแสงแรกด้วยรอยยิ้มแห่งปีติ รอคอยการมาถึงของหญิงสาวผมยาวคนนั้น
* ดาลใจจากดอกกุหลาบของเจ้าชายน้อย, อังตวน เดอ แซงเต็ก ซูเปรี
พิมพ์ครั้งแรก นิตยสารสานแสงอรุณ ฉบับคัมภีร์ไบเบิล สอนโลกให้รู้วิธีที่จะรัก กรกฎาคม-สิงหาคม ๒๕๕๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น