ลมพัดยอดไผ่
สายลมหนาวพัดโชยเข้ามาอีกระลอกในเช้าวันใหม่ ลมหนาวเดินทางไกลมาจากแผ่นดินใหญ่ทางเหนือ พาดผ่านแผ่นดินที่ราบสูงและหุบเขา เข้าสู่ดินแดนทางตอนล่างติดริมฝั่งทะเล
เสียงหวีดหวิวครวญครางปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมาจากความฝัน ฉันเฝ้าฟังเสียงสายลมหนาวหยอกล้อยอดไผ่ภายนอก กระชับผ้าห่มอย่างเกียจคร้าน เสียงที่ได้ยินทำให้ฉันนึกถึงภาพยอดไผ่ไหวเอนลู่ลมไปมาราวจะเริงรำ ปลิดปลิวใบไผ่ให้หมุนคว้างตามลม เสียงซู่ซ่าเสียดสีของลำไผ่ราวกำลังกรีดกรายอยู่ไปมา ดังเริงร่ายแห่งหญิงสาวในงานราตรีสโมสร
เสียงลมพัดยอดไผ่ทำให้ฉันลุกออกจากที่นอน ยามนี้ควรจะเป็นเวลาแห่งความมีชีวิตชีวามิใช่หรือ ฉันควรจะลุกขึ้นและออกไปเริ่มต้นวันใหม่มากกว่ามัวนอนจมความเกียจคร้านอยู่เช่นนี้
และจากนั้นชีวิตของฉันจึงเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง เช่นเดียวกับการเริงร่ายของยอดไผ่ลู่ลม.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น