นักขี่จักรยาน
กว่ายี่สิบกิโลเมตรจากบ้านสวนไปเชียงของ หลายครั้งที่ฉันมีธุระในเมือง ฉันจะขี่จักรยานออกไปในตอนเช้า และขี่กลับมาในตอนเย็น เป็นอยู่เช่นนี้หลายครั้งหลายคราด้วยกัน
แปดกิโลเมตรจากปากทางเข้าบ้านปากอิงมาถึงสวน ตามถนนเลียบแม่น้ำอันสวยงาม ฉันมักจะเลือกขี่รถจักรยานเข้าและออกในตอนเช้าและเย็น เพราะแสงแดดไม่ร้อนเกินไปนัก แต่บ่อยครั้งที่ฉันต้องขี่รถตากฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
แต่ละครั้งที่ขี่รถผ่านหมู่บ้าน ชาวบ้านที่นั่งทำงานหรือพูดคุยกันอยู่บนลานบ้าน พวกเขาจะหันมองดูฉันด้วย รอยยิ้ม ทุกครั้งฉันจะยิ้มให้พวกเขา ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมา หรือพวกเด็กๆ ที่เล่นอยู่ข้างถนน บางครั้งฉันเอ่ยทักทายพวกเขา และบางครั้งฉันท้าแข่งกับเด็กที่กำลังขี่รถจักรยาน
ครั้งหนึ่ง ขณะฉันขี่รถผ่าน เด็กหญิงคนหนึ่งร้องเรียกให้พี่ชายออกมาดูฉัน –ฝรั่งมา ฝรั่งมา- เธอตะโกนเรียกพี่ชาย ฉันได้แต่มองดูเธอด้วยรอยยิ้ม
คงเช่นเดียวกับทุกครั้ง ขณะฉันขี่รถผ่านกลุ่มเด็กที่เล่นกันอยู่ตรงทางแยกเข้าบ้านปากอิง พวกเขามองดูฉัน ยิ้มทักทาย ฮัลโหล และพากันหัวเราะ พวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นนักท่องเที่ยวผู้ชอบขี่จักรยาน หรือไม่ก็คงคิดว่าฉันเป็นนักขี่จักรยาน ในสายตาของพวกเขา ฉันอาจเป็นคนต่างชาติ เพราะหลายครั้ง ฉันพบว่าชาวบ้านมักทักทายฉันด้วยภาษาอังกฤษอยู่เสมอ
แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยอย่างที่เขาคิด และคงไม่มีนักขี่จักรยานคนไหน เอาตะกร้าใบใหญ่ผูกไว้ท้ายรถเช่นนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะตะกร้าใบนี้ก็ได้ ที่ทำให้ฉันพบรอยยิ้มของผู้คน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น