ชะตากรรมของปลาเทพเจ้า
ในยามเช้าของวันที่หม่นมัว ข่าวคราวปลาเทพเจ้าตัวแรกของปีแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเล็กๆ แห่งนี้
พิธีบวงสรวงเจ้าพ่อปลาบึกผ่านพ้นไปแล้ว ดอกซอมพอแย้มบานแล้ว นกนางนวลสามสี่ตัวโบยบินเหนือเส้นขอบฟ้า สัญญาณลึกลับของธรรมชาติ ชักนำปลาเทพเจ้าให้ออกจากวังบาดาล เดินทางไกลเพื่อสืบทอดเผ่าพันธุ์ของตน
ปีหนึ่งๆ ปลาเทพเจ้าสักกี่ตัวกัน รอดพ้นจากมองยักษ์ของชาวประมง ซึ่งเป็นเสมือนมือขนาดใหญ่คอยดักจับลูกหลานเผ่าพันธุ์ของปลาเทพเจ้า โอกาสที่จะได้ลืมตาชื่นชมโลกบาดาลเฉกเช่นบรรพบุรุษ ริบหรี่เหลือเกิน
กี่ร้อยกี่พันปีมาแล้ว ที่พวกเขาเดินทางไกลในสายน้ำแห่งนี้ ตลอดทั้งสายน้ำเปรียบดังอาณาจักร ทุกเส้นสาหร่ายที่ได้ดื่มกิน ทุกเกาะแก่ง ทุกคก ทุกวังบาดาลเคยเที่ยวเล่นหลับนอน บ้านของเรากำลังถูกพรากทำลาย เผ่าพันธุ์ของพวกเราถูกพรากให้สิ้นสลาย
ฉันเฝ้ามองปลาเทพเจ้าด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง ร่างถูกผูกมัดกับลำไผ่ เชือกผูกร้อยทะลุเหงือก เลือดเข้มข้นลอยไปตามแม่น้ำ ฉันได้แต่คาดหวัง การเสียสละของเขาจะไม่สูญค่า ฉันได้แต่คาดหวัง
ฉันยืนหลับตานิ่ง มองเห็นตัวเองเดินลงน้ำ กอดปลาเทพเจ้าเอาไว้ในอ้อมแขน พร่ำขอโทษแทนเหล่ามนุษย์ผู้ไร้ค่าเช่นพวกเรา.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น